ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Πολλοι άνθρωποι μπερδεύτηκαν στον πρώτο γύρο των εκλογών, πολύ μπερδεύονται και στον δεύτερο. Να καταψηφίσω Παπανδρέου και μνημόνιο ή να μην καταψηφίσω? Να ψηφίσω τους άλλους καραγκιόζηδες της δεξιάς και της αριστεράς, ή να ψηφίσω άκυρο και λευκό? Μήπως πρέπει να απέχω? Εχουμε εναλλακτική λύση? Τι θα βγει από τις εκλογές?
Η συζήτηση είναι ενδιαφέρουσα, αλλά δεν πάει πουθενά. Σήμερα, το θέμα του Μνημονίου δεν το βάζει στην ατζέντα ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς,ο Τσίπρας ή το ΚΚΕ. Το βάζει η ίδια η ζωή. Ας σκεφτούμε τα δύο πιο ακραία ενδεχόμενα, στο ένα το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ κερδίζει όλους τους δήμους και περιφέρειες, στο άλλο τους χάνει. Με ποιό από τα δύο αποτελέσματα θα χαρεί η Μέρκελ, το ΔΝΤ, η ελληνική και διεθνής αντίδραση? Πιό από τα δύο αποτελέσματα θα διευκολύνει και πιο θα δυσκολέψει τον ΓΑΠ να συνεχίσει τον καννιβαλισμό της ελληνικής κοινωνίας, να στείλει περισσότερους συνταξιούχους στα παγκάκια και στα θυμαράκια, περισσότερους εργαζόμενους στην ανεργία? Ποιό από τα δύο αποτελέσματα θα θέσει περισσότερο σε κίνδυνο την εθνική κυριαρχία του ελληνικού λαού?
Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνιστούν εναλλακτική για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να αφήσουμε ανενόχλητο τον ΓΑΠ? Να γίνουμε, ηθικά και πολιτικά συνυπεύθυνοι με την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας? Να τον αφήσουμε να κάνει αυτό που θέλει, ελπίζοντας ίσως ότι εμείς ατομικά θα γλυτώσουμε?
Δεν αμφισβητώ τα ευγενή κίνητρα μιας μερίδας τουλάχιστο των απεχόντων. Ιστορικά, ο πιο γνωστός οπαδός της αποχής ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Δεν έμεινε όμως γνωστός γιατί απέφυγε να βάψει τα χέρια του στο αίμα, αλλά γιατί επέτρεψε τη Σταύρωση.