Πείτε του Καμίνη ότι δε θα τον ψηφίσω.

Βράδυ στην Πανεπιστημίου. Έξοδος από το μετρό και ακριβώς απέναντι μια τεράστια μαρκίζα που θα μπορούσε να ανήκει σε σκυλάδικο της εθνικής – αλλά κανείς δεν είναι τόσο αυθεντικός ώστε να φτάσει ως εκεί – αναβοσβήνει. Θυμίζει λίγο το X – factor αλλά λείπει ο Σάκης – όχι ο υδραυλικός. Γιώργος Καμίνης με λαμπάκια. Κάποιος μας κάνει πλάκα σκέφτομαι αλλά η κακογουστιά είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να ποινικοποιηθεί σε αυτή τη χώρα. Στη στάση του λεωφορείου ακόμα μια αφίσα. Ποιος ορίζει ποιες πινακίδες είναι παράνομες; Αυτές στις στάσεις γιατί δεν είναι; Μήπως επειδή γράφουν vote for Kaminis? Λέω τώρα εγώ; Η κακιά; Η σουρλουλού; Η παξιμαδοκλέφτρα;

Δε θα σε ψηφίσω Καμίνη μου. Όχι, στο λέω ξηγημένα και ξεκάθαρα. Μην έρθεις να μου ζητάς τα ρέστα μετά. Μεταξύ μας ούτε πιστεύω πως θα βγεις. Ούτε χαρτομάντηλα έχω. Να πας να πάρεις από τον παππούλη στη Βασιλίσσης Σοφίας που εσύ και οι όμοιοι σου τον φέρατε σε αυτή την κατάντια. Συνήγορε του πολίτη, ας γελάσω. Οι μετανάστες έχουν αγριέψει, όποιος κυκλοφορεί σε αυτή την πόλη θα το έχει δει. Ορμάνε να σου καθαρίσουν το τζάμι θες δε θες. Δεν υπάρχει χαμόγελο. Υπάρχει απελπισία.

Ψηφίζω σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές. Κάθε φορά και χειρότερα. Κάθε φορά και πιο μαύρα. Οι δημοτικές εκλογές που κάποτε ήταν «ένα αλσίλιο εδώ, μισός παιδικός σταθμός πιο πέρα και τίποτα άλλο» κουβαλά πολύ πιο ζόρικα ζητήματα αυτή τη φορά που ξεπερνούν τα τετριμμένα. Κουβαλούν κοινωνική πολιτική από πίσω που στο δικό σου κόμμα είναι άγνωστη λέξη.

Δε θα σε ψηφίσω Καμίνη μου. Χόρτασα από μέτριους. Από λίγους, από ανύπαρκτους. Έγκωσα η γυναίκα. Βαρέθηκα.

Μεγάλωσα στα Εξάρχεια. Έχω δει την μπάλα μου να καρφώνεται σε σύριγγα. Το Πολυτεχνείο να καίγεται, τα σκουπίδια να συσσωρεύονται, τους χώρους πρασίνου να είναι άγνωστη λέξη σε αυτή την πόλη. Έχει δει τι θα πει έλλειψη κοινωνικής πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο. Έλλειψη αξιοπρέπειας προς τον πολίτη, έλλειψη χώρων στάθμευσης, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής. Ζούμε δύσκολα Καμίνη μου.

Χαίρομαι με τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν το όνομα σου αλλά δίπλα τους κοιμούνται αδέσποτα για τα οποία δε νοιάζεται κανείς. Ακριβώς απέναντι κοιμούνται και άστεγοι για τους οποίους επίσης δε νοιάζεται κανείς. Πάνω σε χαρτόκουτα, τυλιγμένοι με κουβέρτες στην είσοδο της Εμπορικής. if you know what I mean, Kamini mou!

Αλήθεια, έχεις περάσει βράδυ από την Ομόνοια; Έχεις δει την πρέζα, έχεις μυρίσει το θάνατο να κείτεται χάμω;

Έχεις περπατήσει μέρα στο Σύνταγμα; Κατά μήκος του παραεμπορίου και της μαϊμού τσάντας προς 20 ευρώ; Ανάμεσα σε κοπέλες που σε παρακαλούν να τραβήξεις «δώρο» ομορφιάς γιατί αν δεν τραβήξεις αυτές δε θα πληρωθούν;

Έχεις δει τα προσφυγικά της Αλεξάνδρας να γκρεμίζονται και το γήπεδο να μένει ανεκμετάλλευτο σε μια περιοχή όπου δεν υπάρχει πράσινο εκτός από το ζωγραφισμένο τριφύλλι στους τοίχους του γηπέδου;

Και η πιο δύσκολη ερώτηση. Ξέρεις τι ώρα σταματάει το μετρό;

Ζούμε στην ίδια πόλη αλλά ζούμε διαφορετικά. Δεν έχουμε τις ίδιες ανάγκες, δεν αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα και δε φοβόμαστε τα ίδια πράγματα.

Έγω δε φοβάμαι. Γιατί ο χαμένος δεν έχει τίποτα να χάσει.

Έγω δεν εκβιάζομαι. Γιατί και την επομένη των εκλογών θα συνεχίσω να παλεύω για αυτά που σε σένα είναι άγνωστες λέξεις ενώ για μένα καθημερινότητα. Διδακτορικό, παραδόσεις, άγχος, μποτιλιάρισμα. Πάλι δε βρίσκω να παρκάρω, πάλι το μετρό θα κάνει 11 λεπτά να περάσει, πάλι θα περπατήσω στους δρόμους μιας από τις πιο βρώμικες πόλεις προσέχοντας τις ακαθαρσίες δίπλα σε σώματα αστέγων και χαμογελώντας σε αυτούς που δεν είναι καν αριθμοί σε αυτή τη χώρα. Την ίδια ώρα εσύ θα ξηλώνεις την κιτσάτη μαρκίζα με τα λαμπιόνια που γράφει το όνομα σου. Αλλα μη στεναχωριέσαι Καμίνη μου. Χριστούγεννα έρχονται. Κάπου θα τη χρησιμοποιήσεις.

http://stokanape.blogspot.com/2010/10/blog-post_30.html